محوطه تاریخی در کرمان معین حریم می گردد - کی آنلاین

محوطه کهنه قلعه میرآباد امام قلی در ریگان کرمان، سکونتگاهی ساسانی و اسلامی است که تا به امروز بقایای شاخصی، از جمله یک چهارطاقی یا آتشکده ساسانی در آن شناسایی شده است، این محوطه تاریخی که بارها مورد تعرض قرار گرفته، حالا پس از گذشت 30 سال از ثبت آن در لیست میراث ملی، خاتمه قرار است عرصه و حریم آن مشخص گردد.

شهرام زارع، سرپرست هیئت باستان شناسی محوطه کهنه قلعه میرآباد امام قلی دراین باره گفت:

محوطه کهنه قلعه میرآباد در شهرستان ریگانِ استان کرمان، بخش گنبکی و در شرق روستای میرآباد امامقلی واقع شده است. این محوطه طی اوایل دهه 1370 به خاطر عبور جاده آسفالتی از وسط آن، که روستاهای منطقه ریگان و فهرج را به هم پیوند می دهد، به شدت آسیب دید و بخشی از بقایای معماری و سکونتگاهی آن تخریب شد.

این باستان شناس اضافه نمود:

در سال های گذشته نیز عبور لوله ها و عناصر مختلفی از کنار همان جاده آسیب هایی به محوطه وارد نموده است و در حال حاضر، احتمال تعریض جاده و بعلاوه توسعه روستایی، عرصه تپه را در معرض تهدید قرار داده است.

زارع با بیان اینکه این محوطه در سال 1399 به شماره 33062 در لیست آثار ملی به ثبت رسیده است، گفت:

محوطه کهنه قلعه میرآباد امام قلی حدود 12 هکتار وسعت دارد و سکونتگاهی مربوط به دوره ساسانی و اسلامی است. بقایای چند مجموعه معماری از دوره ساسانی در این محوطه وجود دارد و از جمله بقایای شاخص آن، بنای یک چهارطاقی یا آتشکده است که برای مطالعه تحول معماری مذهبی دوره ساسانی حائز اهمیت است.

این باستان شناس بیان نمود:

جدا از جنبه های علمی و باستان شناختی که مطالعه بقایای مادی گذشته برای محققان دارد، در منطقه های مثل ریگان که از جمله نقاط خشک فلات ایران است و محدودیت دسترسی به آب و سایر منابع زیستی هرروز پررنگ تر می گردد، اهمیت حفاظت از میراث فرهنگی و معرفی آثار تاریخی دوچندان می گردد.

سرپرست هیئت باستان شناسی محوطه کهنه قلعه میرآباد امام قلی با بیان اینکه در این قبیل منطقه ها هنوز به طور عمده تأکید بر معیشت مبتنی بر کشاورزی با روش های سنتی است که با توجه به بحران های زیست محیطی در سال های آینده با مسائل بیشتری روبرو خواهد شد اضافه نمود:

این واقعیت ایجاب می نماید که مدیریت منابع فرهنگی را جدی بگیریم و به روند زندگی در این منطقه ها پیوند بزنیم.

زارع تاکید نمود:

میراث فرهنگی و بقایای فرهنگی گذشته زینتی و نامحدود نیستند، بلکه محدود و در حال کاهش است و مدام در معرض عوامل تهدیدکننده و مخرب قرار دارند، این منابع به شدت مغفول واقع شده اند و نیازمند حفاظت هستند و کاربری آن ها نیز باید مدیریت گردد.