عشق و مرگ در عصر هوش مصنوعی چه معنایی خواهند داشت؟ - کی آنلاین

به گزارش خبرنگاران به نقل از وُکس؛ در طول راه این عوامل چیز هایی را که هویت انسانی ما را می سازند، متحول می نمایند: روشی که دوست می داریم و عشق می ورزیم و نحوه مردن مان.

امروزه دیدار و آشنایی به وسیله اپلیکیشن های دوست یابی امری مرسوم است و عادی قلمداد می گردد. از هر پنج کاربر اینترنت در ایالات متحده یک نفر از برنامه دوست یابی استفاده می نماید. در سراسر دنیا تخمین زده می گردد که 366 میلیون کاربر از این نوع کاربران وجود دارند. تقریبا تمام افرادی که از اپلییشن های دوستیابی استفاده می نمایند در پی یک چیز هستند: عشق.

تمام آن فناوری دوست یابی به شکلی به وسیله هوش مصنوعی تقویت می گردد. در وهله نخست حجم زیادی از داده ها وجود دارند که یک اپلیکیشن از کاربران خود جمع آوری می نماید و توانایی خود را برای پیشنهاد دادن افرادی که با یکدیگر سنخیت بیش تری دارند تقویت می نماید. سپس اپلیکیشن های دوست یابی می توانند به شما یاری نمایند تا مکالمه ای را با یک فرد احتمالی آغاز کنید و به شما موضوعات مکالمه را ارائه می نمایند. سپس هوش مصنوعی وجود دارد که از سر زدن شما به صد ها کاربر اشتباه جلوگیری می نماید.

هوش مصنوعی در تطبیق دادن الگو دست بالا را دارد زیرا الگو های تکرار شونده را در مقیاسی می بیند و بازآفرینی می نماید که انسان هرگز نمی تواند آن را مطابقت دهد. با این وجود، واقعیت آن است که عشق معمولا به شکلی غیر متتظره، تصادفی و غیر منطقی شکل می گیرد و نه از قبل برنامه ریزی شده. افلاطون در اثر ضیافت (سمپوزیوم) در تبادل نظر های فلسفی اش می گوید انسان ها با چهار دست و پا و یک سر با دو صورت خلق شده اند و زئوس از ترس قدرت شان آنان را به دو بخش جداگانه تقسیم کرد و آنان را محکوم ساخت که زندگی شان را در جستجوی نیمه دیگرشان صرف نمایند. بنابراین، این تصور به وجود آمد که برای هر یک از ما یک همسر ایده آل وجود دارد که اگر به میزان کافی جستجو کنیم آنان را پیدا می کنیم و آن همسر نیمه همسان ما می باشد. از این دیدگاه در نهایت احساس کامل بودن را خواهیم داشت. ایده یک هم روح، کسی که زخم طبیعت انسان را التیام می بخشد و درد زنده بودن را از بین می برد یکی از قوی ترین ایده هایی است که تا به امروز تصور شده و آثار هنری خلق نموده است. این ایده به ما امکان می دهد تا خود را موجودی تصور کنیم که توانایی درمان خود را با یافتن عشق داریم.

با این وجود، عشق همان گونه که عاشقانه و قدرتمند است خطرناک نیز می باشد. اگر فکر کنید که تنها کاری برای داشتن عشق احتیاج دارید جستجوی آن است احتمالا تمام زندگی خود را صرف جستجوی عشق خواهید کرد و نه ساختن آن.

عوامل غیر آلی در فناوری دوست یابی به وسیله حجم عظیمی از داده هایی که جمع آوری می نمایند به ما این توهم را می دهند که یک همسر کامل تنها چند کلیک با انگشتان مان فاصله دارد. این صرفا بدان معنا نیست که ما از روش های جدیدی برای یافتن عشق استفاده می کنیم بلکه بدان معناست که تعریف عشق اساسا تغییر نموده است. ما پیش تر می دانستیم که افراد بیش تری مجرد می مانند ازدواج رو به افول است و بعضی مطالعات نشان می دهند که قرار دیدار سخت تر می گردد. با این وجود، مطالعاتی وجود دارند که نشان می دهند زوج هایی که به صورت آنلاین با یکدیگر دیدار می نمایند ازدواج های شادتر و طولانی تری دارند. شاید الگوریتم ها فقط باید بهتر شوند و نسل هایی که بعد از ما می آیند با عزم بیش تر و با دقت بیش تر شریک خود را جستجو نمایند یا شاید در نوعی برزخ عشق گم شوند و برای همیشه در جستجوی آن باشند و هرگز به عشق نرسند و همیشه در دریایی از امید غرق شوند.

اگر هوش مصنوهی بر نحوه نگرش ما به صمیمی ترین روابط تاثیر می گذارد تنها چیزی که ممکن است مختل کردن آن حتی غیرممکن باشد مرگ است. بزرگترین و مقدس ترین چیزی که فناوری ممکن است سعی کند آن را مختل کند چیست؟ شاید بتوان گفت هک کردن مرگ.

در چنین آینده ای افراد می توانند حتی پس از مرگ عزیزان شان با استفاده از ادغام ایمیل ها، پیامک ها و سایر ارتباطات شان با آن ها صحبت نمایند. مایکروسافت پیش تر یک ربات سخنگو برای مکالمه ساخته بود که می توانست از هر شخصی الگوبرداری شده باشد از یک خویشاوند و آشنا تا یک سلبریتی، یک شخصیت خیالی و یا شخصیتی تاریخی. به عبارت دیگر، به نظر می رسد به لطف این فناوری می توانیم با مردگان صحبت کنیم و یا دست کم یک فکس از آنان داشته باشیم! مایکروسافت بعدا بیان کرد هیچ برنامه ای برای تبدیل این ایده به یک محصول ارائه شده در بازار ندارد و مدیر کل برنامه های هوش مصنوعی ماکروسافتبیان کرد که این مفهوم ناراحت نماینده است. با این وجود، دو سال پس از آن یک استارت آپ کُره ای به نام Deep Brain AI محصولی به نام Re;Memory را عرضه کرد که هدف آن تقریبا همان کاری بود که مایکروسافت به صورت آزمایشی انجام داده بود: شبیه سازی یک عزیز درگذشته.

تبلیغ Re;Memory به طرز وحشتناکی شبیه تریلر فیلم علمی - تخیلی روز ششم با بازیگری و تهیه نمایندگی آرنولد شوارتزنگر (ساخته سال 2000 میلادی) بود.

در این فیلم، آرنولد نقش یک مرد خانواده در زمان آینده را بازی می نماید که به طور غیرقانونی به طور غیر قانونی شبیه سازی می گردد و برای پاک کردن نام خود و محافظت از خانواده اش در برابر توطئه گران درگیر می گردد.

زنی مسن وارد اتاق می گردد و می نشیند. تصویری واقعی از شوهر فوت شده اش در مقابل او قرار می گیرد. آغاز می نماید به صحبت و حرکت کردن. شوهر فوت نموده با او صحبت می نماید و او آغاز به گریه می نماید نه از روی غم بلکه به علت حس آرامشی که به دست آورده است. او از این که می داند شوهرش در آن طرف امن است دلگرم می گردد. او معتقد است تصویری از شوهر که با آن صحبت می نماید واقعا شوهر اوست. سپس ساخت شبیه سازی را مشاهده می کنیم ویدئویی که این مرد در حالی که هنوز زنده بود ضبط نموده است. در زیرنویس آمده است: ما ظاهر و هم چنین فکر عزیزان را درک می کنیم. سپس مرد با دخترش صحبت می نماید. او می گوید: خوشحالم که می بینم حال شما خوب است.

به نظر می رسد ایده این است که یک مکالمه کوتاه و یک طرفه با یکی از بستگان درگذشته مانند پیامی که به وسیله یک رسانه داده می گردد برای افراد زنده تسلی بخش است. این فرصتی را برای خداحافظی فراهم می نماید شاید نوعی خاتمه برای یک مکالمه مادام العمر که به طور ناگهانی قطع شد همان طور که همه این تبادل نظر ها در نهایت با مرگ قطع می شوند.

سازندگان هدست اپل ویژن پرو به جای انتخاب بین دیجیتالی یا واقعی می خواهند شما از آن دوگانه صرفنظر نموده و همیشه از آن عینک استفاده نمایند. یک شخص واقعی وارد اتاق می گردد؟ نگران نباشید، آن ها هنوز می توانند چشمان شما را ببینند! احتیاج به تماس ویدئیویی دارید؟ در اینجا چیزی است که آنان می گویند عبارت است از: از آنجایی که شما اپل ویژن پرو را روی صورت تان گذاشته و چشمان تان پوشانده می گردد ما سیستمی را مهندسی کردیم که از یادگیری پیشرفته استفاده می نماید تا زمانی که در فیس تایم هستید به طور واقعی شما را نشان دهد و شخصیت تان به صورت پویا حرکات صورت و دست شما را منعکس می نماید. بنابراین، وقتی در حال چت هستید افراد چشم ها، دست ها و عبارات واقعی شما را می بینند.

این بدان معناست که وقتی با شخصی در حال مکالمه هستید با آواتار واقع گرایانه او در تعامل هستید که به آن پرسونا یا شخصیت بیرونی فرد می گویند آن چه چیزی که قرار است فقط به شکل پیکسلی شما یا دیگری باشد. هنگامی که ما به وسیله تعامل با شخصیت های افراد زنده آشنا شدیم شاید زمانی که خود بدن از بین رفت تنها یک قدم کوتاه برای حفظ ارتباط با این شخصیت ها باشد و سپس به لطف هوش مصنوعی بتوانیم به صحبت با مردگان بازگردیم.