چرا سیستم آموزشی شرقی ها بچه های با استعدادتری پرورش می دهد؟ - کی آنلاین

در کشورهای شرقی هدف اصلی پرورش دانش آموزان پیروز و با استعدادی است که به بزرگ ترها و فرهنگشان احترام می گذارند و شخصیت کاملی دارند. اما کشورهای شرقی چگونه به این اهداف می رسند؟

برای رسیدن به این اهداف قوانین خاصی در این کشورهای آسیایی وجود دارد که مردم سال ها از آن ها پیروی می نمایند. خبرنگاران شما را در ادامه مطلب با این قوانین آشنا می نماید.

آن ها معتقدند که آموزش مهم ترین چیز در زندگی نیست

آن ها معتقدند که در دو سال اول عواطف و احساسات بیشتر از آموزش اهمیت دارد. به همین دلیل است که بچه ها عشق و توجه زیادی از والدین خود دریافت می نمایند. آن ها این موضوع را باور ندارند که بچه ها تا قبل از سن خاصی هیچ چیزی نمی فهمند. به همین دلیل حتی قبل از تولد بچه همه چیز را به او شرح می دهند و بررسی می نمایند. والدین حتی وقتی بچه ها خیلی کوچک هستند سعی می نمایند الگوی خوبی برای آن ها باشند.

آن ها به تجربیات شخصی ارزش می دهند

بر خلاف سیستم آموزشی غربی در کشورهای شرقی والدین بچه ها را از چیزی منع نمی نمایند. اگر بچه ها کار بد یا خطرناکی انجام دهند والدین سعی می نمایند حواس او را به چیز دیگری پرت نمایند. آن ها معتقدند منع کردن باعث می گردد بچه ها دیگر علاقه ای به کند و کاو نشان ندهند. در سیستم آموزشی شرقی بچه ها را از خطرها و علت ممنوع بودن خیلی چیزها مطلع می نمایند و هیچ کس هیچ چیز را منع نمی نماید. در نتیجه این بچه ها در آینده ذهن خلاق تری خواهند داشت، به راه چاره های خوبی می رسند، از قوانین پیروی می نمایند و به بزرگترها احترام می گذارند.

فقط به فکر منافع خودشان نیستند

در کشورهای غربی والدین به بچه ها می گویند: به خودت آسیب نرسان. اما در این کشورها والدین به بچه های خود می گویند: به دیگران آسیب نرسان. تا 3 سالگی به بچه ها یاد می دهند که به انسان ها و حیوانات احترام بگذارند، دنبال حقیقت باشند، خودشان را کنترل نمایند و مراقب طبیعت باشند. آن ها طوری بزرگ می شوند که بتوانند با دیگران زندگی نمایند، به دیگران یاری نمایند، فکر منافع آن ها هم باشند به همین دلیل جامعه ای موزون خواهند داشت و یاد می گیرند که بخشی از گروه باشند.

بچه ها در سنین 2 تا 3 سالگی در کلاس های ورزشی و آموزشی شرکت می نمایند

برای یک بچه 3 ساله داشتن یک روز پر مشغله کاملا عادی است. آن ها در آن واحد در کلاس های زبان انگلیسی، ریاضی، آواز، نقاشی و بازیگری شرکت می نمایند. آن ها در 4 سالگی حداقل نواختن یک ابزار موسیقی بلدند و اصول ریاضی و گرامر زبان انگلیسی را می دانند و در 5 سالگی آماده رفتن به مدرسه می شوند.

دانش آموزان ابتدایی تنها مدرسه می روند

در ژاپن و کره دانش آموزان 6 ساله خودشان مدرسه می روند و زمانی که مدرسه را آغاز می نمایند می توانند بشمارند، بنویسند و کتاب های ساده را بخوانند.

دانشجوها برای انتخاب حرفه آینده وقت می گذارند

دانش آموزان در سنین 12 الی 16 جوان به حساب می آیند، خودشان تصمیم گیری می نمایند و مسئولیت تصمیم هایشان را می پذیرند. دقیقا برعکس غربی ها که عجله ای برای انتخاب حرفه نمی نمایند. وابستگی های خانوادگی در این کشور اهمیت زیادی دارد و بچه ها تا زمانی که بخواهند می توانند در کنار خانواده زندگی نمایند اما معمولا از سن 14 سالگی می دانند که می خواهند چه کاره شوند و می توانند زندگی جداگانه ای داشته باشند.

این سیستم آموزشی سال هاست که در این کشورها اجرا می گردد و باعث شده است والدین بچه های تیزهوش و بااستعدادی تربیت نمایند که هم به سنت ها و هم دیگران احترام می گذارند.