به بهانه یک مهر ، زنگ ورزش، تحقیرشده و جذاب ( - کی آنلاین

به گزارش خبرنگاران ، فرشاد کاس نژاد ، یک مهر، زنگ مدرسه، مدرسه هایی که زنگ ورزش ندارند یا هنوز هم زنگ ورزش در آنها محترم و جدی و مهم نیست. هنوز انگار باور نکرده ایم که بزرگ ترین درس در مدرسه از دل بازی ها درآمده، نه لای جزوه ها و کتاب هایی که در طی سال ها قرار نیست رنگ و طرح و حکایت عوض نمایند. زنگ ورزش همیشه جذاب ترین زنگ مدرسه است اما همیشه تحقیرگردیده، اضافه و بی محتوا جلوه اش داده اند.

ورزشکار حرفه ای، مهم ترین سال های آموزش و حرفه ای شدن خود را در مدرسه می گذراند اما دور و فارغ از ورزش. تصویر حلقه بسکتبال شکسته و زمین های والیبال که تور ندارد در ذهن همه هست. در حیاط مدارس این حداقل امکانات ورزشی مهیا نمی گردد. عجیب تر اینکه در مدارس انتفاعی خصوصی متوسط، همین حلقه بسکتبال شکسته و زمین والیبال بدون تور هم یافت نمی گردد. اغلب مدارس انتفاعی در ساختمان هایی غیراستاندارد برای تأسیس مدرسه فعالیت می نمایند، بدون فضایی برای ورزش. مدارسی که شهریه گزاف می گیرند، معمولاً در هر هفته یک سالن را اجاره می نمایند تا دانش آموزان زنگ ورزش را برای برطرف مسوولیت گذرانده باشند. ورزش اما یک درس جدی نیست، یک جریان دایمی در مدرسه نیست و این را باید یک محرومیت دانست، حتی برای قشری که هزینه گزاف برای تحصیل فرزند خود می پردازند.

سالها پیش، وقتی اخلاق پسند، پینگ پنگ باز ایرانی در آسیا عنوانی را به دست آورد، در روزنامه دنیا فوتبال نوشته بودم او محصول مدرسه ای است که یک میز پینگ پنگ ندشت. اخلاق پسند هم مدرسه ای سالهای دورم بود در مدرسه هدایت عدالت رشت که تنها امکانات ورزشی اش یک حلقه بسکتبال شکسته بود و در 3 سال دوران هدایت ما هرگز تعمیر نشد. ما رفتیم و آخرش یک تور سبد هم نخریدند، چند تخته اش همیشه پوسیده و شکسته بود. از همان مدرسه اما بدون میز پینگ پنگ یکی از مهم ترین چهره های پینگ پنگ ایران بیرون آمد و این افتخار دیگر مضحک گردیده که بگوییم بدون هیچ امکان و فرصت استعدادی پرورش یافته است.

هیچ احساسی برای بچه ها دل انگیزتر از آغاز مدرسه نیست اما کدام مدرسه؟ مدرسه هایی که ورزش و بازی در آنها یک فراموش گردیده تاریخی است، مدرسه هایی که بازی در آنها حسرت نسل هاست. ---

منبع: ایران ورزشی